هفته چهارم سپتامبر هفته آگاهی از جامعه ناشنوایان Deaf Awareness Week و روز پایانی این هفته یعنی یک شنبه آخر این هفته در بخش هایی از جهان روز جهانی ناشنوایان نام گذاری شده است.هدف از این نام گذاری، ارتقای فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، دانسته هایی از زبان اشاره و آگاهی سیاست مداران و همچنین عموم مردم از مشکلاتی است که این قشر با آن رو به رو هستند.
برای کسانی که تعطیل هفتگی آن ها جمعه است و نه یک شنبه، هشت مهر یا ۳۰ سپتامبر روز جهانی ناشنوایان است. هدف های برگزاری این هفته آشنایی همگان با نیازها، فرهنگ و دشواری های زیستی جامعه ناشنوایان است. و پیام هایی که در این هفته به آگاهی همگان رسانده می شود از این نمونه ها است:
- بزرگداشت فرهنگ، میراث و زبان ناشنوایان در سرتاسر جهان
- ترویج حقوق ناشنوایان در جهان برای آموزش و دسترسی به اطلاعات و خدمات ، استفاده از زبان اشاره و پاسداشت حقوق انسانی ناشنوایان در کشورهای در حال توسعه
- شناخت کامیابی های ناشنوایان شامل ناشنوایانی که کارهای برجسته انجام داده اند
- آموزش همگان برای پرهیز از برداشت های نادرستی که ناشنوایان در دوره زندگی با آن روبه رو و در چالش هستند.
- یادگیری همگان درباره گونه ها، درجه ها و علت های پدید آمدن ناشنوایی
- کاربرد همگانی تر از زبان اشاره در ارتباطات اجتماعی ناشنوایان و کم شنوایان
- آموزش گونه های برنامه آموزشی، پشتیبانی و منابعی که باید در دسترس ناشنوایان و کم شنوایان شامل کودکان باشد
- برداشت و درک بهتر از فرهنگ ناشنوایان
- درک همگان از این موضوع که ناشنوایان و کم شنوایان به همان اندازه شنوایان از هوش و توانایی بهره می برند. و این با کم توانی یا ناتوانی متفاوت است و تنها موضوع تفاوت رابطه میان ناشنوایان و کم شنوایان با شنوایان وجود دارد.
بخش بزرگی از جامعه ناشنوایان را کودکان در برمی گیرند. کودکان به عنوان بخشی از جامعه انسانی که رو به فردا دارند، نیازمند توجه ویژه ایی در آموزش و پشتیبانی هستند. بنابراین احترام به حقوق کودکان ناشنوا و کم شنوا و همین طور پشتیبانی از برنامه های آموزشی و پرورشی آن ها یکی از اولویت های هر جامعه پیشرفته ای است. یادمان باشد که این کودکان نیاز به ترحم ندارند، این کودکان نیاز به رشد و شناخت و حمایت های عاطفی دارند. حمایت عاطفی با ترحم تفاوت دارد. ترحم یعنی دل سوزی و این پدیده ایی ناروا است که باید از فرهنگ اجتماعی ما زدوده شود.
تا دوره زمانی ۱۳۰۰ بیش تر کودکان ناشنوای ایران برای همیشه از زندگی عادی در جامعه محروم و به گونه ایی از جامعه طرد می شدند. اما از این دوره به بعد با کوشش های خستگی ناپذیر آموزشگر بزرگ ناشنوایان ایران جبار باغچه بان کودکان ناشنوا و کم شنوای ایرانی نیز توانستند راه های ارتباط با جامعه و آموزش را پیدا کنند و برخی از آن ها سرآمدان جامعه خود شدند. کوشش های جبار باغچه بان که به راستی برازنده نام همزاد سیمرغ است (در چرایی گذاشتن این نام این لینک را نگاه کنید!) در این راه بسیار راهگشا بوده است و جامعه ایران برای همیشه سپاسگزار کوشش های او خواهد بود.
و برای این که ما نیز به کوشش های او ارج بگذاریم بیاییم همه با هم بار دیگر جامعه ناشنوایان و کم شنوایان ایران را درست تر بشناسیم و راه های ارتباط با این جامعه بزرگ را هموارتر سازیم.
منبع:
منبع بخش اول مقاله
کتابک http://ketabak.org/khabar/
|
امتیاز مطلب : 5
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
